ΑΠΕΙΡΟΥ ΙΔΙΟΤΗΤΑ

Μια αναφορά -στα όρια που χαράζει ο τίτλος της- σε ένα τραγούδι του Ντέβιντ Μπάουι (ο τίτλος του: SPACE ODDITY, όχι πολυφωνικό!), αφιερωμένη στο Άπειρο και στην Άπειρο, με όσες σημασίες μπορεί να έχει η λέξη. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

ΑΠΕΙΡΟΥ ΙΔΙΟΤΗΤΑ
Αυτό που έβλεπε από μακριά -χιλιάδες έτη φωτός- συνέβαινε σ' ένα μακρινό παρελθόν, κι αυτός μπορούσε να το παρατηρεί.
Πολλές φορές ξεκίνησε για εκεί, μα με όποια ταχύτητα κι αν ταξίδευε, όταν έφτανε βρισκόταν πιά στον παρόντα χρόνο του τόπου της άφιξής του. Έμπαινε τέλος στην παρατήρηση. Γινόταν μέρος της ιστορίας.

Είχε νομίσει ότι με μιά πολύ μεγάλη ταχύτητα, πιό γρήγορα κι απ' το φως, θα έφτανε εκεί σε στιγμή προγενέστερη από αυτήν της αφετηρίας του.
Αλλά πάντα έφτανε μετά.
Η στιγμή της άφιξης στον τόπο προορισμού ήταν πάντοτε ύστερη από τη στιγμή της εκκίνησης στον τόπο αφετηρίας.

Ακόμα και τα ραδιοσήματά του, που έφταναν ακαριαία σε μακρινά αστέρια, τα λαμβάνανε οι συνομίληκοί του άνθρωποι, που όμως δεν μπορούσε να τους δει, λόγω της απόστασης.

Άρχισε να ταξιδεύει, αργά για να απολαμβάνει τη χρονική μεταμόρφωση του τοπίου. Του άρεσε να βλέπει τον τόπο του προορισμού του να γίνεται όλο και πιο καινούργιος μέχρι που αυτός έφτανε πιά εκεί και όλα τότε γίνονταν ταυτόχρονα.

Άλλοτε πάλι πήδαγε απότομα και μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο βρισκόταν ένα εκατομμύριο έτη φωτός μακριά, σε μιά έρημη πλαγιά κάποιου άγνωστου αστεροειδούς με καλή θέα προς το σπίτι του. Καθόταν εκεί και παρατηρούσε τα μέρη του όπως ήταν πριν από ένα εκατομμύριο χρονια. Κι όταν βαριόταν, τότε με άλλο ένα απότομο πήδημα βρισκόταν σπίτι ανάμεσα στους φίλους του και την οικογένειά του. Ή, αργά - αργά έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής κοιτώντας τους πάγους να λιώνουν, μαμούθ και δεινόσαυρους να εξαφανίζονται, τα πρώτα αυτοκίνητα να βγαίνουν στους δρόμους, παλάτια να τρίζουνε συθέμελα, λουλούδια να φυτρώνουν πάνω σε στάχτες, μα πάντα φτάνοντας ήταν αυτός ο ίδιος που άνοιγε την πόρτα και έμπαινε μέσα τώρα. Τα περασμένα γίνονταν ξανά μακρινά.